Doorgaan naar hoofdcontent

Gehendiekept

We zitten aan tafel. Ik met een kop thee. Zij met haar stiften. “Zullen we even lekker kletsen, mam?” Ik glimlach om haar voorstel, en stem in. Ze wil zo graag al meepraten over volwassen dingen, en dan poeier ik haar vaak af omdat ik al in gesprek ben; "Daar ben je nog te klein voor, Saar". Maar deze keer heb ik de tijd en besluit ik om eens af te wachten waar ze mee komt. Het blijft een tijdje stil, en we horen beide het gepiep van de groene viltstift over het witte papier. Ze kleurt een zeemeermin, en is verwoed bezig met de staart. De klok tikt een rustig tempo, en Jesse is bij Annemieke. Heerlijk. Ik bekijk mijn meisje, die nog steeds aan het nadenken is over een onderwerp, tot de stift stilhoudt. Ze kijkt op. “Mam, Jesse is toch ge-hen-die-kept?” Ik knik. Ze staart naar de muur achter mij, en kijkt me opeens strak aan: “Ben ik ook gehendiekept?”Ik moet lachen. Nee schat, als er iemand is die niet gehandicapt is, dan ben jij het wel. Een frons. Ze kleurt even verder, en vervolgt dan: “Wannéér wordt ík dan gehendiekept?” Aan de zwaarte van het gesprek voel ik dat ze hier mee zit. Ik leg uit dat zij dat nooit zal worden, en op de vraag waarom zij dan niet en Jesse wel, antwoord ik zo beknopt mogelijk. Ik zeg: “Nou, toen Jesse in mama’s buik gemaakt werd, was er in het hele begin iets fout gegaan. Het is maar een piepklein foutje. Het zit in zijn bloed. En daardoor gaan de lijntjes in zijn hoofd soms een andere kant op dan bij jou en mij. Jesse denkt dingen anders, en is langzamer met dingen leren, en sommige dingen zal hij nooit kunnen leren. Maar voor de rest is hij helemaal hetzelfde als wij.” Ze lijkt tevreden met mijn antwoord, en ik neem een slok van mijn thee. Ik observeer haar stiekem, en zie de radartjes in haar hoofdje draaien op topsnelheid. Voor zeker vijf minuten zegt ze helemaal niks. En dat is knap voor mijn kleine spraakwatertje. En dan verbreekt ze abrubt de stilte:
“Ooooohhh detuurlijk!!! Ik snap het al! Jesse wordt wel een grote meneer, maar gewoon niet een pápa!” Piece of koekie….
Verbluft staar ik haar aan. Hoezo kan zij niet meepraten over volwassen onderwerpen? 


Reacties

  1. Wat een tof gesprek zeg. Soms weten ze het gewoon briljant te verwoorden.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.

Populaire posts van deze blog

Wat is Williams- Beuren Syndroom?

Er zijn veel mensen die vragen wat Jesse nou heeft, en waar je aan merkt dat hij gehandicapt is. Hier en daar heb ik het wel eens tussen de regels van m'n blogs door genoemd, alleen heb ik er nooit echt aandacht aan besteed. Daarom schrijf ik nu deze blog, met daarin de aandachtspunten waar wij specifiek tegenaan lopen met Jesse, zodat je een beetje een beter beeld kunt vormen van wat het (voor ons) inhoudt. Het is namelijk ook per williams kind nog heel verschillend hoe de dingen zich uiten. Hartafwijking Op 05-08-2013 is ons zoontje Jesse geboren. Jesse heeft ook nog een ouder zusje; Sarah , van 22-11-11 . Nadat Jesse geboren is heeft hij héél erg véél gehuild. We zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan omdat we ervan overtuigd waren dat er iets met hem moest zijn. We hoorden namelijk zelfs zijn hartje kloppen, net zo hard als zijn ademhaling. Toen hij 10 weken oud was, is hij inderdaad in het UMCG beland, met een zeer ernstige hartafwijking. Zijn hart en zijn longslagaders

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w