Mijn Leven

Soms zijn er van die momenten dat ik me serieus af vraag of die kreukel in mn voorhoofd ooit zal verdwijnen. Vandaag is zo’n moment. Ik heb er koppijn van. Mn lieve kleine jongetje huilt al zo lang en doordringend, dat ik m eventjes niet zo lief en schattig meer vind. Ik ben er klaar mee!! Tegelijk voel ik me weer schuldig dat ik dat denk. Waar is die liefdevolle en geduldige moeder in mij? Ik ben d’r even kwijt. Al hobbelend door de kamer, doe ik verwoede pogingen om mn gedachten op iets anders te zetten. Maar het enige zinnetje dat in me op komt, staat op repeat: “Wánneer… STOPT dit?!?!” Een gevoel dat ik het niet meer aan kan, bekruipt me. Ik hou echt van hem. Eerlijk. Met alles wat ik heb. Maar op dit moment wordt mijn gevoel voor hem, letterlijk overschreeuwd door gehuil. Niets kan daar nog doorheen dringen. Wanhopig druk ik die speen er maar weer in, die er met dezelfde vaart weer uit plopt. Op de grond. Een nog zieliger gezicht huilt mij aan. Ik moet hem helpen. Maar wat moet

Hier volgen alle updates van begin tot eind van het ziekenhuis avontuur. We hebben Jesse toch op laten nemen. In Sneek. Daar was hij vanaf donderdag 10 Oktober tot vanmiddag 12 Oktober. Ze hebben hem geobserveerd en vonden toch wat opmerkelijke dingen. Hieronder een verslagje van vandaag. 12 Oktober 2013 Nou...Het was een enorme drukke en enerverende dag. De kinderarts in sneek constateerde nl dat er toch iets mis is met zijn hartje en ademhaling. Ook het moeizame voeden en drinken signaleerden ze daar. De kinderarts vertelde dat hij een ruisje had gehoord bij zijn hartje, en vanaf dat moment kwam er vanalles aan artsen langs. Hij werd aan de monitor gelegd, er werd een foto genomen er kwam iemand langs om bloed te prikken enz.. zijn hartje bleek kleiner dan normaal en zijn... (lever of nieren) groter. Toch konden ze in Sneek niet vaststellen wat er nou precies is, waardoor hij met de ambulance door naar Groningen gegaan is. Peter vooruit met de auto en ik bij Jesse in de am

Sinds Jesse in ons leven is, beleven we de nodige avonturen. Door telkens al die updates te moeten schrijven, heeft 't mijn schrijfdrang weer aangewakkerd, wat heeft geleid tot het herstarten van een nieuwe weblog. Mocht jij het net zo leuk vinden als ik, blijf dan op de hoogte, door me te volgen. Hier helemaal bovenaan in de rechter kolom staat: "volg me per e-mail". Als je daar  je mail adres invult, ontvang je een mailtje waarin een link staat. Als je op die link geklikt hebt, krijg je vanaf nu iedere keer een mailtje zodra ik weer wat gepost heb. Het is geheel anoniem, want ik heb geen lijst waarin ik kan zien wie er een mailtje krijgen, dus voel je vrij. Groetjes Linda