Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Overstuur Overspannen Overmacht ... Het houdt niet over.

  Ik rommel in mijn portemonnee om te zoeken naar kleingeld, terwijl ik Jesse bij zijn capuchon vasthoud. Warempel, ik vis nog een paar muntjes uit een vakje. Precies genoeg voor het lawaai apparaat. Samen met hem loop ik naar de kassa, waar ik hem de kleverige centjes laat overhandigen. Zij wisselt ze om voor een 0,50 eurocent en Jesse rent al met zijn lange benen naar het autootje. Zijn fijne motoriek is duidelijk geoefend op school, want het neemt maar twee pogingen in beslag voor het muntje door de gleuf valt. Ik juich voor hem. Hij glundert. Maar nog voor hij het beseffen kan, begint het lawaai autootje te bewegen. Ik lach en hijs hem in het zitje. Zijn gespannen bekkie spreekt boekdelen. Gemengde gevoelens van spanning en vreugde wisselen elkaar af in milliseconden, maar gelukkig overheerst de vreugde. Na een halve minuut kijk ik in een stralende grijns, zoals ik hem ken. Jesse ten voeten uit. Hoe ziet hij mij? Tijdens het wachten film ik zijn reactie tijdens het ritje. Hij bele
Recente posts

The great escape

Aan het geschuifel kan ik horen wie er aan komt. En door het slepende geluid van de kruk weet ik het zeker. Het is mijn overbuurvrouw op plekje 36 van ons veldje. Hijgend hoor ik haar nog op de gang, even een pauze nemend en ik bedenk me geen seconde. Ik grijp mijn spullen en schiet een hokje in waar je een privé wastafel hebt. Net op tijd, want op de gang komt mevrouw-lang-van-draad alweer in beweging. Een kuch en een roggel en ze is er. Ze neemt plaats in het enige overgebleven hokje naast mij, zoals ze dat altijd doet. Maar deze keer zonder mij tegen te komen. Ik zucht voorzichtig. Waarom ben ik zo ontwijkend? Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Meestal ben ik juist sociaal en vind ik een praatje maken juist wel leuk. Vooral wanneer ik zie dat het een ander goed doet. Maar deze vrouw heeft problemen. Teveel problemen. Ik wil het even niet meer horen. En ik wil niet nog meer tijd van mijn vakantie weggeven aan een ander. Ik loop zelf al over en kan nog maar net mijn eigen hoofd boven w

Schuldgevoel

. . . We gingen nog niks doen met de uithuisplaatsing die even werd aangeraakt afgelopen week, maar wel met fors meer inzetten op logeren, dus we voegden dan ook maar meteen de daad bij het woord. Er waren flink veel ballen aan het rollen gegaan en de weken die volgden waren erg druk. Maar nu werd het eindelijk herfstvakantie. Tijd om even op adem te komen. We zouden een weekje weg naar center parcs, met Sarah. Zonder Jesse. Ach, dat is eigenlijk niet zoveel nieuws. We hebben het vaker gedaan. En iedere keer dat je het weer doet, slijt je schuldgevoel een beetje meer. Je hebt ook eelt nodig om het te kunnen. Maar deze keer voelt het anders. Met het confronterende gesprek van laatst nog vers in mijn geheugen, voelt zo’n weekje weg zonder hem, weer eventjes heel rauw. Het gevoel te erkennen, dat ik pas echt tot rust kom zonder mijn ene kind, voelt niet goed. Ik kijk achterom naar Jesse die op de achterbank zit. Hij was blij dat we deze zaterdag eindelijk samen weg gingen en met een t

De klap

Opeens lag het daar, op tafel. Niemand kon er omheen. Dat wat ooit wel eens door mijn hoofd gespookt had en me nachtmerries bezorgde, lag nu opeens hardop uitgesproken in het midden. De schok was groot. Het bracht een aardbeving teweeg die alles deed schudden. Die vrouw moest wel geschift zijn om zoiets te zeggen! Hoe haalde ze het in haar hoofd! Ze weet niet waar ze het over heeft, troost ik mezelf. Langzaam breng ik mijn blik terug naar haar… ze glimlacht voorzichtig. “Had je er zelf al wel eens over nagedacht?” vraagt ze. Mijn keel knijpt dicht. Ik kan geen woord uitbrengen. Maar eigenlijk wil ik schreeuwen. “JA NATUURLIJK WEL! Maar ik WIL dit NIET!!! En ZEKER NIET NU!!” Ik besluit het gewoon te zeggen. Maar dan zonder het schreeuwen. Ik hoor mezelf de woorden piepend uit mijn keel persen. Ik klink zwak. Gebroken. En zo voel ik me ook. Aan de vrouw kan ik zien dat zij ook is aangedaan. Ze knikt weer langzaam. “Dat begrijp ik” zegt ze voor ze verder gaat. “Maar de zorgvraag is inmidd

De keuze was niet zo reuze...

Ze had me gezegd dat ik Jesse NIET mee mocht nemen om haar te halen of te brengen. NOOIT. Ik knikte in stilte, half afwezig verzonken in mijn e-mail. “Ja, dat is goed schatje. Ik snap het.” Even later dringen haar woorden door in mijn hoofd en bedenk ik me dat mijn antwoord niet klopte. Peter heeft nachtdiensten dit weekend, waardoor ik Sarah zelf zal moeten halen en brengen naar het logeergezin. MET Jesse. Ik roep Sarah toe, dat het toch anders zal zijn en dat Jesse mee zal moeten. Ze kijkt boos en keert zich met haar hele houding direct tegen hem,   alsof ze zojuist door hem geslagen is. “Ik wil niet dat hij komt op mijn plekje, dan schaam ik me dood voor hem. Hij doet allemaal boevenstreken en haalt alles overhoop met zijn beslis-oogjes”. Ja… ik snap haar ook wel. Maar soms zijn dingen nou eenmaal zoals ze zijn. De autorit ging redelijk, ondanks het feit dat ze elkaar bleven uitdagen. Zodra we er zijn, sprint Sarah de auto uit en vliegt meteen het huis binnen. Jesse maan ik om in d

Weemoedig afscheid...

In tegenstelling tot wat je zou denken, riep ‘de bevrijding’ van de quarantaine juist een vlaag van teleurstelling in me op. Inmiddels was ik namelijk samen met mijn moeder erin geslaagd om ons eigen ritme te creëren en dat ging eigenlijk best heel voorspoedig. Was het intens? Absoluut. Maar was het dan ook wel leuk? JAAA! Zeker weten!!! Daarom wilde ik het ook nog zo graag even koesteren. Het leven op pauze Het was zo heerlijk om even geen afspraken te hebben. Niet te rennen en te vliegen. Zo vaak wenste ik dat de wereld eens even op pauze kon… of dat er iets gebeurde waardoor ik even niets zou hoeven. Nou was dat laatste niet helemaal het geval, maar dat de wereld op pauze ging, dat was duidelijk. Het enige waar ik me op moest richten was mijn gehandicapte zoontje. We hadden verder geen plan, we leefden met de dag, de zon scheen steeds harder, de lucht klaarde en zuiverde, de bomen werden zienderogen groener en de Lente nam een sprongetje in mijn hart. Wat was het leven goed, zo eenv